[Cerkak] Tresna Iku Ora Kudhu Dhuweni

Sore wus sampurna katekanan wengi.Wengi kang sepi tanpa swara. Adheme ubin wis ora dirasaake ragaku. Awakku wis ora bisa ngrasakake sumilire angin. Daksendeake awakku ana ing tembok, dakkekep sikil loroku kanthi rasa sedih.Aku amung bisa meneng, tanpa bisa ngucap apa-apa.Dakpandheng sliramu.Mripatku kaya-kaya ora bisa pindhah.Dakdhelok mripat kuwi mandeng kertas. Kertas kang tak kenal, foto kang ngelengake aku ana ing dina kwi….

____________**______________

Sumilir angin krasa adhem nyapu kulit.Mripatku mandheng nyawang mangalor.Nyawang pager omahku kang katon teles kekenan udan.Teletik grimis turahan udan isih pisan pindho nelesi lemah omahku.

“ Sugeng ambal warsa, Mas”. Omongku kanggo mecah sepining wengi iki.

Pawakan lanang bagus kuwi tansah mesem lan malih mandheng awakku. Aku uga mandheng slirane karo mesem.

“Maturnuwun”.Wangsulane cekak aos.

“Iki kadomu”.Tanganku karo ngulungake kotak kang dibungkus karo kertsa putih kasenenganku.

“Aja dibuka”.Guyonku wektu Agung arep buka kadone.

“Matur nuwun, Dik, matur nuwun tansah gelem ngancani sliraku seprana-sprene nganti tekan saiki”.

Sliraku kaliyan Mas Agung pancen uwis kurang luwih 2 tahun sesambungan.Senajan umurku kaliyan Mas Agung bedha adoh, nanging aku ngrasa kepenak kaliyan slirane. Mas Agung bisa mapanake awake. Bisa dadi kakang kang ngerti kahanane adhine, uga bisa dadi sesandingan kang pangerten. Mas Agung bisa menehi kasih saying kang ora bisa dakentuk saka bapak lan ibuku.

“Mas, aku uwis lulus, wis ketrima ana ing universitas kang dikarepake marang bapak saha ibu”.

“Aku percaya sliramu bisa gawe bungae bapak lan ibu, Dik”. Omongane Mas Agung gawe bungah atiku sing kawit wingi rada ganjel, amarga ora bisa mlebu ana ing jurusan sing dakkarepi.

“Aku pengen gawe bangga wong tua kang wis ngangkat aku dadi anak iki,Mas”. Wangsulanku karo mandheng adhoh ana ing langit.Mandhang rembulan kang lekas ngetokake rupane ngilangi mendhung.

Karepku mung sepele. Mung arep gawe bungah bapak saha ibu kang wis ngangkat aku dadi anak angkate iki. Mula kuwi dakturuti apa kang dadi kekarepane bapak, mlebu ana ing jurusan kesehatan. Ana ing njeroning atiku, aku kepengen mlebu ana ing jurusan liyane.Sanajan ora seneng, nanging aku kepengen nuduhake marang sapa wae yen aku iki bocah kang “tahu diri”. Bocah kang bisa ngerti penggalihe wong tuo.

“Aku bakal dhuweni calon, calon dokter”. Guyone Agung gawe mantep atiku

. ____________**______________

“Aku isih nyimpen kadomu, Dik”.Panngucape lirih kaya-kaya ngampet tangis.

“Foto iki bakal tansah ngelengake aku marang sliramu”.

Swara lirih kuwi gugah aku saka lamunanku. Foto kuwi pancen kado sepisan lan pungkasanku kanggo Mas Agung. Mas Agung pancen ora gelem tak wenehi kado sing aku mesti ngetokake duwit. Jare aku iki isih sekolah.Urung bisa ngaselake duwit dhewe.Mula kuwi dakcethak fotoku kanggo hadiah marang Mas Agung.

Wengi san saya mrambat, pandhenganku isih tumuju ana ing wong lanang kuwi. Dakkremes driji-drijiku dewe, ing antarane rasa adhem lan rasa kelangan ana ing njero atiku. Saklebet aku mandheng slirane, mripat bening kuwi tumuju ana ing salah sawijining papan.Tak dhelok kuwi undangan.Undangan kuwi katulis jenengku. Tikaningsih Saraswati. Ana luh bening tumetes saka mripat lorone.Aku ora kuasa mandheng slirane, ora krasa luhku mrebes mili.Angen-angenku mabur ana ing wektu kuwi. Wektu aku ketemu karo Mas Agung kanggo sing pungkasan.

____________**______________

“Dik aku uwis duweni calon”.Swarane lirih. Mecah swasana sing katon bedha iki.

Atiku maktratap.Dadaku kebak sesak, ilatku ora nduweni daya kanggo nyuwara.Ora krasa luhku netes ana ing tangan.

“Tikaningsih”.Pangucapane karo gegem tanganku.Aku isih matung.Kaget karo kadadean iki.ora pernah kapikir ana ing angenku Mas Agung bakal ninggalake aku kaya mangkene.

“Apa tenan Mas Agung arep nikah?.” Pitakonku rada gemeter.Aku ngerti slirane uga abot karo pepisahan iki.

“Tika, aku ura bisa nulak kekarepane bapak, bapak kepengen anak lanange nikah sak durunge slirane ngadep Gusti”.

“Tega”.

“Banjur aku kudu kepiye?. Aku dhewe ora gelem dadi bocah sing durhaka marang wong tuo, Bapak uwis sepuh. Lek kepengan ndelok putrane nikah. Aku ora bisa terus-terusan nunggu sliramu sing ora pasti. Bapak uga ora sarujuk menawa aku karo sliramu, Dik”.

“Aku kepengen Sliramu ora nikah”.

“Nanging awak dhewe kudu ngerteni kahanan iki, Dik”.“Sliramu bisa entuk bocah lanang kang luwih apik tinimbang aku”.

Tak pandheng slirane.Mripat kang biasane eyup sumringah malih dadi mendhug.

“Yen ngono sliramu kudu nulak kekarepane bapak”.

“Banjur kepiye?.Apa aku kudu nglawan kekarepane bapak?”

Yen  pancen kuwi dalan sing luwih apik kanggo tresnaku lan sliramu, kena apa sliramu ora gelem? Apa pancen sliramu ora wani? Apa tresnamu among ing lati? Apa aku iki among mbok dadekna papan kanggo nunggu calon sisihanmu?.

“Kena apa ora?”.

“Yen kuwi sing dadi kekarepanmu, aku oara bisa nuruti. Aku njaluk pangapura”.

“Tega kowe Mas, kowe ora tenanan tresna karo aku”.Pangucapku karo swara setengah gemeter.

“Aku tresna karo kowe, Dek.Nanging aku ora bisa nerusake tetalian marang sliramu.Aku njaluk ngapura”.

“Iki laying undanganku kanggo sliramu, Dek.Aku pengen kowe gelem ngrestuni aku”.

Aku tangi, banjur mlayu ninggalake layang undangan lan Mas Agung tanpa pamit. Aku ora kuasa nahan luhku.Aku ora rela ditinggal marang Mas Agung.

“Tika”.Swarane banter nyeluk aku.Nanging aku ora ngubris.

____________**______________

Aku ora kelingan apa-apa.Awakku ana ing salah sawijining dalan kang dhowo banget kaya-kaya ora ana tembuse.Dalan kuli kabeh putih.Aku mung bisa mlaku ora ngerti arah.Sikil iki nuntun aku embuh ana ing ngendi.Dalan kuwi sepi.Ora ana manungsa ora ana wit-witan. Ana ing sak tengahe aku mlaku,  ana ing dalan kuwi ana cahya kang cemlorot saka kadhoan. Cahya kuwi nyeret awakku.Saya suwe saya suwe cahya kuwi saya cemlorot nglarani mripatku.Dakremke mripatku amarga ora betah.Ewodhene suwe-suwe dakbuka mriptku.Aku nemoni ragaku ana ing peturon, kebak maneka warna alat-alat kang aku ora ngerti. Bapak lan ibu kabeh padha nangis sesenggukan. Aku ora ngerti ana kadadean apa iki?.Ngapa awakku dipasngi alat-alat kaya mangkono?. Ngapa aku ana ing peturon kuwi, nanging aku ana neng kene?. Ngapa kabeh padha nangis?.

Sadar ora sadar aku wis nangkene. Nangkene lungguh ngadepi wong lanang sing paling daktresnani. Wong lanang kang sak kelinganku isih omong-omongan marang aku sakjam mau.

“Dik, iki kabeh salahku”.

“Kabeh ora bakal kadadean kaya mangkene, nek aku ora njaluk ketemu marang sliramu.”.“Kecelakaan kuwi ora bakal tok alami, Dek”.Swarane Mas Agung gemeter ora kuat nahan nangis meneh.

“Mas, iki kabeh udu salahmu”.“Iki kabeh pancen uwis suratan”.

Aku sadar wektuku uwis ora suwe. Gusti Kang Maha Agung  wis nimbali aku bali. Bali marang omah sing saktenane. Ana ing wektuku sing saya suwe saya sethitik iki aku arep ngucapake, maturnuwun marang sliramu kang uwis sabar ngadepi sliraku lan..

“Mas, dakrestui sliramu sesandingan marang slirane”.

“Aku rela, sliramu bakale nikah”.Nanging ana ing njero atiku.Aku isih tresna marang sliramu.Aku mangerti tresna kuwi ora kudu dhuweni.

“Mugi-mugi sliramu tansah kebak kebahagian”. “aku rela, aku rela Mas lan karo iki aku pamit”.

____________**______________

21-12-2012